IK BEN GAY
De woorden die ik 14 jaar geleden op mijn 19e met een bang hartje durfde uit te spreken, terwijl ik het al min of meer wist vanaf men 11 door een foto van Leonardo Dicaprio 🙈 Maar daar bleef het dan ook bij. Nooit heb ik met iemand gepraat over hoe ik me daar bij voelde en had ik eigenlijk geen vrienden die waren zoals mij. Dus mijn zoektocht was redelijk een solo roadtrip, met mensen om me heen die me wel steunden vanaf de zijlijn, maar die zich ook niet echt konden inleven of begrijpen in hoe het is om “gay” te zijn of om uit “de kast” te komen. Er was niemand om ervaringen te delen, niemand die op dat moment dezelfde weg liep als mij. Terwijl ik er ook niet echt naar op zoek ging, naar mensen die waren zoals mij of met dezelfde zoektocht zoals mij.
Er was een zekere afkeer ofzo, maar vooral tegenstand en angst om te omarmen wie ik was/ben, terwijl mijn omgeving er helemaal geen problemen mee had. In het begin ging ik echt zelfs uber mannendingen doen zoals naar de voetbal gaan en bier drinken.
Ik weet nog goed de eerste gay discotheek die ik binnenging van “wtf, waar ben ik beland. Dit is helemaal niet wie ik ben” En toch wordt je op de 1 of andere manier met de typerende trekjes geaccocieerd. No offence uiteraard. Iedereen is wie die is, maar ik voelde mij er niet thuis op dat moment. Toen kwamen de vragen, moet ik dan ook zo doen of mij zo kleden omdat ik gay ben. Ik werd nog verder van mezelf verwijdert, omdat ik echt begon te denken dat ik zo moest zijn om bij de gay’s te horen. Terwijl ik stiekem toch wel bepaalde trekjes had, maar het zelf niet wilde zien van mezelf ofzo. Het was alsof ik naar een uitvergroot beeld van mezelf aan het kijken was nu ik er zo op terug kijk. Er was dus echt een afkeer naar mezelf toe en ook een deel van mezelf dat niet in een hokje wou geduwd worden om bestempelt te worden met het woord “gay”
Ik wist op een gegeven moment niet meer hoe ik me nog moest gedragen. Of gedroeg ik me nu eigenlijk wel naar de persoon die ik was/ben? Of deed ik er nog een extra schep bovenop? Of had ik een masker opgezet? Kortsluiting 🥴 Help! Wie ben ik? 🤷🏼♂️
Zoveel gevoelens en emoties gaan op dat moment door je heen, dat je het helemaal ook niet meer kan plaatsten. Dus wat gebeurt er, je bevriest en houd letterlijk de adem in.
De laatste 3 dagen werd ik hier heel hard mee geconfronteeerd. Heel diepe pijn en verdriet kwam boven. Ik heb geweend en geweend vanuit het diepste van mijn wezen. En tijdens mijn sessie vandaag met mijn yoga begeleidster voelde ik en werd ik mij helemaal bewust dat ik niet kon doorademen in mijn borst.
Het uit de kast komen lijkt voor de buitenwereld soms simpeler dan het werkelijk is. Iedereen heeft hier zijn eigen proces in, en het loopt voor iedereen anders. Maar wat ik heb geleerd is dat het belangrijk is om iemand te hebben die met hetzelfde proces bezig is als jou waarmee je je ervaringen en gevoelens kunt delen. Zodat je ze niet al die jaren opkropt zoals ik heb gedaan tot nu. Het is een hele opluchting dat ik dit nu neerschrijf en deel met de wereld. Het lijkt mss een beetje hectisch of chaotisch of soms onbegrijpbaar om te lezen. Maar het was ook daadwerkelijk zo. Een soort van identiteitscrisis / sexualiteitscrisis.
En ervaringen delen en gevoelens delen met anderen die dezelfde weg lopen kan de ander ook verder helpen in zijn/haar proces en vice versa.
Ik weet het, het is eng en beangstigend om je kwetsbaar op te stellen, maar het kan echt een hele opluchting zijn. Draag het aub niet al die jaren met je mee.
I feel you! 💚
Liefs,
Kevin 🌟